Waar kan ik beginnen? Ik wil zoveel vertellen! Ik zal het proberen overzichtelijk te houden, maar ik kan niets beloven ;).
We verblijven in Phuc Yen, een klein stadje ten noorden van de hoofdstad Hanoi. We verblijven er in een dorm, samen met de andere professoren van de universiteit. Eén van hen is Yen, een super lieve vrouw die ons vanaf dag één onder haar vleugels nam. Haar ongegeneerde uitlatingen hebben al voor hilarische scenario's gezorgd, maar we zouden haar niet kunnen missen! Ze neemt ons overal mee en ze helpt ons altijd als er iets is. Arteveldehogeschool werkt samen met een universiteit in Phuc Yen. Hieronder zal ik een aantal taken oplijsten. We zouden samen met Vietnamese studenten leren over de Vietnamese cultuur. We waren echter de enige studenten in het lokaal. Het werd nog grappiger toen de leerkracht Vietnamees begon te spreken. Wij lachten en knikten maar wat, gelukkig werden we snel verlost uit ons lijden! Er kwam namelijk een tolk toe die alles voor ons zou vertalen. Wat een olijke bende van 6! Na het uitbundig ophemelen van het heerlijke eten en de prachtige natuur in Vietnam, durfde ik vragen naar de geschiedenis van Vietnam. Ik wilde graag hun standpunt over de Vietnamoorlog horen. Na overleg met de directeur van de faculteit, kregen we een andere leerkracht om ons in het Frans te vertellen over de geschiedenis. Je kunt ons alles vragen over de prehistorie en de dynastieën van Vietnam! 'Gelukkig' kregen we de laatste minuut van de les nog de link naar een website over de 20e eeuw. Ik heb niet het gevoel dat ik een objectief beeld van Vietnam meegekregen heb, maar ik weet wel wat ik moet bestellen op restaurant vanaf nu! We worden ook wekelijks verwacht in de English Club en de Pedagogical Club. De English Club is vrijblijvend voor professoren aan de universiteit. Wij helpen hen met hun Engelse uitspraak door te participeren in de opdrachten. Het is een raar gevoel om professoren de les te spellen, maar ze zijn allemaal zo vriendelijk! Ze doen niets liever dan babbelen tijdens de lessen, foei ;). De Pedagogical Club is verplicht voor de studenten van Primary Education. Onze eerste keer hier is onvergetelijk! We kregen een denderend applaus en een staande ovatie toen we binnenkwamen. Onze komst stond in sierlijke letters op het krijtbord aangekondigd en we werden naar de eretafel geleid. De 'les' begon met zang en dans voor ons. Ze hadden een heus 'Vietnamees festival' voor ons ontworpen. We werden rondgeleid in het klaslokaal en kregen allerhande opdrachten. Een vijftigtal meisjes staarden ons aan en minstens de helft filmde ons, en dat zorgde voor hilarische taferelen. Hieronder som ik een aantal activiteiten op: -Eten klaarmaken en opeten. Dit was verrassend lekker. -Eén of andere rare plant (alles erop en eraan) opeten. Dit was niet te eten. Aan hun lach te zien, gingen ze er niet vanuit dat we het ook effectief gingen opeten. -Een wedstrijdje met een voeldoos. Ik was heel blij te voelen dat er geen spinnen of slangen in de doos zaten. We verloren, maar kregen toch een prijs. -Een 1,2,3 piano spel met schoteltjes eten. Ik had watermeloen, mmm! Er zaten ook minder smakelijke zaken bij, maar het viel al bij al nog mee. Ook hier kregen we een prijs. -Een Nederlandstalig lied zingen. We kozen voor 'het is een nacht'. We hopen dat we met deze nummerkeuze hun oren wat gespaard hebben :). -Een panelgesprek voeren. Dit was heel onverwacht en er werden serieuze vragen over onderwijs gesteld. Ik hoop dat we hierop goed hebben kunnen antwoorden, want ze verwachten duidelijk veel van onze aanwezigheid hier. Na afloop van het festival werden we nog door iedereen op de foto gevraagd, een heel bizar gegeven. Waar hebben we deze roem aan verdiend? Yen nam ons op onze eerste dag mee naar een Nieuwsjaarsreceptie. We verwachtten een kleinschalige drink met de mensen van de universiteit, maar niets was minder waar. We kwamen binnen in een overvolle aula. Alle belangrijke mensen (die later nog op het podium werden geroepen voor erkenningen en cheques) sprongen op om aan ons hun VIP-plaats af te staan. Daar zaten we dan op de eerste rij met een drankje en bediende, heel bizar. Er volgde een lange voorstelling met zang, dans, acrobatie, speeches,... Als we Yen mogen geloven, hebben we de Natalia van Vietnam vanop de eerste rij gezien. Spijtig dat we er niet veel van verstaan hebben, want iedereen sprak Vietnamees. Naast de activiteiten met de universiteit, geven we uiteraard ook les in de lagere school. Eline en ik geven iedere week samen Engelse lessen in 4th en 5th grade. De klassen zijn ongeveer even groot als in België en er is een digitaal bord en een krijtbord aanwezig. Elke klas telt ongeveer 50 leerlingen, iedereen zit dus dicht op elkaar gepakt. Ook hier hebben ze nog niet vaak grote meisjes gezien, want we werden met veel getier onthaald. 'How tall are you?' waren één van de eerste vragen die gesteld werden en ook nu nog betrap ik vaak kindjes die zichzelf meten tegen mijn rug. Ondertussen geloven Eline en ik graag dat ze ons al wat kennen en niet meer elke keer zo verbaasd kijken. Wat we meemaken als we over de speelplaats lopen, is nog een heel ander verhaal! Een paar keer per week lachen we ook goed met onze (correctie: mijn) pogingen tot zumba en volleybal, lachen (en zweten) verzekerd! We werden met een glimlach ontvangen en daar kunnen we alleen maar blij mee zijn.
0 Reacties
Uw commentaar zal worden geplaatst nadat het is goedgekeurd.
Laat een antwoord achter. |
Op deze blog hou ik jullie op de hoogte van onze avonturen in Cambodja en Vietnam. Reacties zijn steeds welkom!
Archieven
April 2019
|